„Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię” (Mk 1,15)

W dniu dzisiejszym w Kaplicy pw.  Św. Ryszarda Pampuri o godzinie 13:00 odprawiona została Msza Święta, podczas której przyjęliśmy na swoje głowy popiół – znak podjęcia wielkopostnej pokuty i nawrócenia.

Okres Wielkiego Postu obejmuje czas od Środy Popielcowej do Mszy Wieczerzy Pańskiej w Wielki Czwartek wyłącznie. Rozpoczęciu tego czasu towarzyszy obrzęd posypania głów popiołem. Popiół oznacza przemijanie wszelkiego stworzenia , ale również oczyszczenie, pośrednio także przyszłe zmartwychwstanie.  Uzyskujemy go ze spalonych zeszłorocznych palm, przynoszonych w Niedzielę Palmową na liturgię jako wyraz naszych serc, którymi chcemy ścielić drogę Panu i wyraz uczestniczenia w jego drodze. Obrzęd posypania popiołem może być znakiem rozpoczynającym czas, ale można też w nim odnaleźć rzeczywistość duchową. Wchodzimy na drogę nawrócenia, w której poprzez słuchanie słowa przyłączamy się do Chrystusa w szczytowym momencie Jego życia. Nie ma popiołu bez wcześniejszego wypalenia materii ogniem. Znaki te wprowadzają nas w paschalną duchowość tych 40 dni, w czasie których będziemy korzystali z lekarstwa wskazanego nam przez Chrystusa o czym przypomina liturgia: „Boże, źródło wszelkiego miłosierdzia i dobroci, Ty nam wskazałeś jako lekarstwo na grzech post, modlitwę i jałmużnę” (kolekta Trzeciej niedzieli Wielkiego Postu). Wszystkie ćwiczenia wielkopostne mają nas prowadzić do rozumienia  tajemnicy Chrystusa, do odrodzenia się w Nim, zwłaszcza w sakramentach chrztu i Eucharystii, abyśmy „dzięki Jego łasce prowadzili święte życie”(kolekta Pierwszej niedzieli Wielkiego Postu).

Łaska nowego życia w Chrystusie jest darem, który otrzymujemy w sakramentach. Chrzest nie wyzwala naszej natury ze słabości i skłonności do grzechu, dlatego mocą łaski podejmujemy drogę, wysiłek nawrócenia czyli zmiany sposobu myślenia i życia według Ewangelii, według Chrystusa. Wchodzimy na paschalną drogę „umierania” i „powstawania z martwych”, uświadamiania sobie rzeczywistości i wymagań własnego chrztu. Z pomocą przychodzi lektura  słów Ewangelii niedzieli wielkopostnych roku B, która kieruje uwagę na Paschę Jezusa, abyśmy mogli doświadczyć, że On jest naszą Paschą, że w Nim każdy jest zaproszony na Górę Przemienienia, w Nim doświadczamy burzenia świątyni, która pragnie być na nowo odbudowana, w Nim, wywyższonym na krzyżu, doświadczamy Syna Człowieczego, który ma życie wieczne, w Nim jesteśmy niczym ziarno wrzucone w ziemię, które obumierając ,wydaje plon.

Również w przewidzianych na ten czas prefacjach liturgia Kościoła odsłania nam drogę wiary i pomaga w Chrystusie,  umiłowanym Synu Ojca, odnajdywać swojego Odkupiciela i Przyjaciela, który przyjmuje „ nasze wyrzeczenia,(…)bo one poskramiają naszą pychę i otwierają serca na potrzeby biednych”, którym „ własnym przykładem uświęcił okres pokuty, (…)nauczył nas zwyciężać pokusy do grzechu”, który „ odsłonił przed (nami) blask swojego Bóstwa i (…) upewnił nas, że przez cierpienie dojść możemy do chwały zmartwychwstania”.

Czas Wielkiego Postu to szczególny okres uczenia się wytrwałości w modlitwie, przezwyciężania egoizmu w praktyce czynnej miłości. Ma pomóc katechumenom i ochrzczonym całym sercem oddać się Panu i odnaleźć w Nim uzdrowienie duszy w odradzających sakramentach.

Dziękujemy Bogu Ojcu, który w swej łaskawości pozwala nam dzisiaj rozpocząć czterdziestodniowe przygotowanie do Wielkanocy. Zanosimy do Niego błaganie, aby w tych dniach zbawienia oczyścił mocą Ducha Świętego nasze serca i umocnił je w miłości.

Bonifratrzy.